เรื่องนี้เจอมากับตัวค่ะ เหตุการณ์ผ่านมานานพอสมควร จึงอยากจะแชร์เรื่องราวเหล่านี้ให้สาวๆได้ระวังตัวกัน
เพราะบางครั้งบางคราว เราคิดว่ารอบคอบ เราระวังตัว เราดูแลตัวเองได้ แต่อย่าลืมนะคะ ว่าบางที ภัยก็อาจจะเดินมาหาเราถึงที่แบบไม่ได้รับเชิญ
เหตุการณ์ทั้งหมดที่จะเล่าต่อไปนี้ เกิดขึ้นขณะที่ จขกท เป็นนิสิตอยู่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ย่านบางเขน ค่ะ จขกท เช่าพอพักอยู่บริเวณตรงข้ามมหาวิทยาลัย ก็พักอาศัยอยู่ที่นี่นานพอสมควรนะคะ นานจนกระทั่งปีสุดท้ายในรั้วมหาวิทยาลัย
ต้องขออธิบายก่อนว่า หอพักที่เราพักอยู่ ไม่ได้มีพื้นที่ให้ในการตากผ้า ดังนั้นหลายๆห้องจึงชอบนำราวตากผ้ามาไว้หน้าห้อง มาวางไว้ตามทางหนีไฟ ตามระเบียง ที่ใกล้ห้องตัวเองที่สุด เช่นกันค่ะ เราพักอยู่ห้องติดทางหนีไฟ ห้องสุดท้ายของชั้นนั้น เราจึงเอาผ้าไปตากไว้หน้าห้อง เพราะ ไม่ค่อยมีคนเดินผ่านห้องเราค่ะ
โดยปกติแล้ว เวลาซักผ้า เราก็ไม่เคยจะนับ ไม่เคยจะจำ ว่าเราเอาตัวไหนไปซัก ซักไปกี่ตัว เวลาผ้าแห้ง เราก็รวบผ้าเก็บเข้าห้องทีเดียว ไม่เคยใส่ใจอะไรมากมาย
จนกระทั่งวันหนึ่ง มีน้องมานอนด้วย และตัวเราเองก็เพิ่งซื้อกางเกงนอนมาใหม่ จึงตั้งใจว่าจะเอามาให้น้องใส่นอน แต่ เอ๊ะ มันหายไปไหนกันนะ คือด้วยความที่เป็นตัวใหม่และเพิ่งซื้อ จึงทำให้เราจำได้แน่นอนว่า เราเพิ่งเอาลงไปซัก แต่ตอนนั้นก็พยายามคิดว่า เราคงเก็บออกจากเครื่องซักผ้าไม่หมด ช่างมันละกัน กางเกงตัวถูกๆ อย่าไปคิดอะไรมากมาย
คืนนั้น เรากับน้องนอนหลับตามปกติค่ะ เข้าวันรุ่งขึ้น เราต้องไปต่างจังหวัดกับน้อง แน่นอนเราไม่ลืมที่จะเก็บเสื้อผ้าทั้งหมดที่ตากทิ้งไว้ตรงราวหน้าห้อง มาเก็บไว้ในห้อง เราไปต่างจังหวัดประมาณ 10 วัน กลับมาถึงกรุงเทพ สิ่งแรกที่ทำ ก็คือ เอาเสื้อผ้าทั้งหมด (ที่แพคไปต่างจังหวัด) มาซักตาก หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจตากผ้า เราก็เผลอหลับไปทันทีด้วยความเพลีย
ตื่นมาอีกที ตอนประมาณบ่ายสองค่ะ กำลังจะออกไปข้างนอก ออกจากห้องปุ๊บ สายตาเหลือบไปเห็นกางเกงตัวที่หายไป กลับมาแขวนอยู่ในราวเนียนๆไปกับผ้าตัวอื่นๆที่เพิ่งซัก ตอนนั้น บอกตรงๆ สยองค่ะ ใจไม่ดีเลย
จึงได้นำเรื่องราวทั้งหมดไปปรึกษาแฟน พี่ เพื่อน น้อง บลาๆๆๆ ทุกคนฟันธงเป็นเสียงเดียวกันเลยค่ะ ว่าเราต้องเจอโรคจิตเข้าแล้วแน่ๆ เพื่อนชายแนะนำต่อค่ะว่าลองกลับไปดูกางเกงตัวนั้นดีๆนะ ว่ามีอะไรแถมมารึป่าว แหม่!!! ก็พูดไป
จขกท กลับมาห้องอีกทีตอนเย็นๆ เก็บผ้าทั้งหมดเข้าห้องเรียบร้อย ก็เอะใจ กับกางเกงตัวนั้น เอาวะ ลองดูก็ได้ ก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกตินี่นา แต่แวบนึงก็รู้สึกว่า ทำไมกางเกงมันคาวๆแปลกๆ ลองส่องไฟดู ชัดเลยค่ะ เต็มๆเป้ากางเกง โอ้ววววววว ขาวขุ่นมาแต่ไกล
นั่ง นอน วิตกกังวลอยู่นาน คิดไปคิดมาก็คุ้นๆ เหมือนเคยเห็นอะไรแบบนี้ที่ไหนมาก่อน ใช่เลยค่ะ นึกออกทันที กางเกงในเราเองค่ะ คือ บางครั้ง เราซักมือแล้ว ก็อยากเอาชั้นในไปตากให้โดนแดดบ้าง เราเคยตากไว้ แล้วเอากลับมา ตรงนั้นเป็นคราบแข็งๆ แต่แบบ เราก็คิดว่า ล้างผงซักฟอกไม่สะอาดแน่เลย โอ้ รู้สีกเขางอกกันเลยทีเดียว ชีวิตตอนนั้นบอกเลยมืดมนค่ะ
หลังจากนั้น เราก็ใช้ชีวิตต่อไป โดยให้น้องมานอนด้วย (เพราะยังหาหอใหม่ไม่ได้) แต่มันยังไม่จบนะคะ เหตุการณ์แบบนี้ก็เกิดขึ้นเรื่อยๆ บางครั้งเลือกตากแค่เสื้อ มันก็ยังเอาเสื้อไปโจมตีตรงหน้าอก แล้วเอามาคืนค่ะ
ด้วยความเคียดแค้นฝังใจ อยากเห็นหน้าคนทำเหลือเกิน การจับตัวคนร้าย จึงตามมาค่ะ
ในตอนนั้น ผู้ต้องสงสัย มี 2 คนค่ะ เป็นยามหอพัก (ควบตำแหน่งดูแลหอไปในตัว มีกุญแจสำรองทุกห้องและพักอยู่ในหอเดียวกันค่ะ) อีกคนเป็นคนดูแลหอพักหลักๆค่ะ คอยเก็บเงิน ดูแลเรื่องทั่วไป แต่มีลูกเมียแล้ว เราจึงให้น้ำหนักไปที่ยามค่ะ เพราะรู้เห็นการเข้า-ออกของเราตลอด ทุกครั้งที่เดินเข้า-ออก หอพัก มันก็จะโผล่หน้ามาดู
หลังจากได้ปรึกษากับหลายๆคน จขกท จึงให้รุ่นพี่คนสนิท มาติดกล้องในห้องค่ะ เผื่อโชคดี จะได้รู้ตัวคนร้าย เราก็เฝ้ารอหน้าจออย่างใจจดใจจ่อค่ะ ภาวนาไม่ให้เสียเที่ยว เพราะตอนนี้เราแจ้งย้ายหอไปแล้ว (แต่คาดว่าพี่ยามผู้ต้องสงสัยไม่ทราบ เพราะแจ้งผ่านพี่อีกคน) เรามีเวลาให้จับคนร้ายอีกไม่กี่คืน ก่อนย้ายจากหอนี้ไป
ไม่นานเกินรอค่ะ ประมาณเที่ยงคืน ไฟในห้องเรายังไม่ดับด้วยซ้ำ มันก็เดินผ่านหน้าห้องเรา มายังราวตากผ้า เอาเสื้อเรามาแขวน พร้อมเลือกเสื้อผ้าที่ราวของเราอย่างกับสาวๆมาชอปปิ้ง แล้วเดินจากไปหน้าตาเฉย ไอ้เราอยู่ในห้องใจหล่นวูบเลยค่ะ เห็นต่อหน้าต่อตา (ผ่านกล้องที่ถ่ายไว้)
สุดท้ายนี้ เรื่องนี้ก็ได้แต่เงียบไป จขกท ไม่รู้จริงๆว่าควรทำอะไรต่อ เพราะยังไง เราก็ต้องอยู่แถวนั้นไปอีกพักนึงกว่าจะเรียนจบ ก่อนออกจากหอพัก จึงได้แจ้งกับ คนดูแลหอแล้ว แต่เค้าไม่ยอมเชื่อค่ะ ขอเบอร์เจ้าของหอพักจริงๆก็ไม่ยอมให้ จขกท ก็ทำอะไรมากไม่ได้ เพราะยังต้องอยู่แถวมหาลัยไปอีกสักพัก
และตอนนั้น เราเอาหลักฐานที่อัดไว้ พร้อมเสื้อผ้าที่ยังเปื้อนคราบ เตรียมตัวจะไปแจ้งความ แต่เราอาจหาข้อมูลมาไม่ดีพอหรืออย่างไรไม่ทราบได้ เมื่อเราไปถึงสถานีตำรวจ วันนั้นวุ่นวายมากค่ะ มีคนมาแจ้งความประมาณ 3-4 คน มีฝรั่งกำลังคุยกับตำรวจ ดูท่าจะนานค่ะ เหมือนจะไม่เข้าใจกัน มีคุณป้ามาแจ้งเรื่องเอกสารหาย เรียกว่าแทบไม่มีตำรวจว่างเลยค่ะ เรายืนงงๆรออยู่พักนึง ก็มีตำรวจมาถามว่ามีเรื่องอะไรมา เราจึงเล่าไปว่า เจอโรคจิตค่ะ ขโมยขุดชั้นใน จากนั้นตำรวจก็บอกเราว่า ก็แค่ชั้นในหาย แค่นี้เอง แล้วคุณตำรวจก็เดินจากไปค่ะ ไปทำงานอื่นต่อ ปล่อยเราไว้ให้งงตรงนั้น คือเอาหลักฐานมาเต็มมิอ แต่ไม่มีโอกาสเล่ารายละเอียดและเอาของให้ดู หรือจริงๆแล้ว ก็แค่ของหายอย่างที่คุณตำรวจบอก
ตอนนี้คิดว่ายามคนนั้น ก็ยังทำอยู่ที่หอเดิม (บังเอิญเพิ่งผ่านซอยหอเก่าและเห็นแวบๆ) เลยอยากจะเตือน เพื่อนๆสาวๆทุกคนนะคะ ระวังตัวเองดีๆ จขกท อยากฝากไปถึงน้องๆนิสิตทุกคน ที่มาหาหอพักบริเวณมหาวิทยาลัย
ไม่ว่าจะพักคนเดียว พักกับเมท หรือพักกับใครก็ตาม อยากให้เลือกให้ดีๆ ที่ไว้ใจได้ ดูให้ดีว่าหอพักมีกล้องวงจรปิดมั้ย (หอที่ จขกท พักมีกล้องแค่ทางเข้าหอค่ะ ไม่มีกล้องระหว่างชั้น) ปลอดภัยจริงๆหรือเปล่า เพราะทุกวันนี้บางครั้ง อันตรายมันก็สามารถเดินทางมาหาเราได้ถึงที่ค่ะ
สุดท้ายนี้ ขอบคุณทุกๆคนนะคะ ที่อ่านมันจนจบ พยายามจะเล่าให้สั้นที่สุดแล้ว แต่ได้แค่นี้จริงๆค่ะ
via ครั้งหนึ่งกับประสบการณ์เจอโรคจิตในหอพัก