ขอเล่าเหตุการณ์บนรถเมล์แน่นๆกับผู้หญิง
ยอมรับตรงๆเลยว่าผมเคยทำครับ ตอนนั้นเรียนม.ปลาย
แต่ครั้งแรกที่เคยทำแล้วรู้สึกดีต้องย้อนไปตอนม.ต้น
ตอนนั้นขึ้นรถเมล์กลับบ้านครับ และคนก็เยอะมากๆ
ผมก็ยืนไปเรื่อยๆ จนกระทั่งได้มายืนอยู่หลังสาวออฟฟิศคนนึง
เพราะคนเยอะเลยทำให้ผมต้องยืนเบียดพี่คนนั้นโดยไม่ตั้งใจ
ไม่กล้าไปโดนตัวพี่เค้าจริงๆครับกลัวด้วย เดี๋ยวเค้าจะหาว่าเราโรคจิต
แต่คนมันเยอะฝืนไว้ไม่ไหว เลยต้องเบียดไปแบบแนบชิดมากๆ
และทุกอย่างมันก็ลงล็อคพอดีเป๊ะ
เด็กชายวัยรุ่นกับประสบการณ์แปลกใหม่ ตอนนั้นตื่นเต้นมากๆ
จนความคิดที่จะฝืนมันหายไปหมด ทำให้ผมเริ่มที่จะเบียดพี่เค้ามากชึ้นๆ
ผมอาศัยจังหวะรถโยก/เบรคเพื่อที่จะทำอะไรให้มันเนียนๆ
ทุกอย่างในตัวผมมันแข็งไปหมด รู้สึกตัวร้อนผ่าว
แต่รถเมล์ มีคนขึ้นก็ต้องมีคนลง ผ่านไปไม่รู้ว่านานแค่ไหนเพราะผมไม่สนเวลา
คนเริ่มบางลงแต่ก็ยังแน่นอยู่ แต่ก็ทำให้ผมสามารถยืนได้โดยที่ไม่ต้องเบียด
ผมเสียดายครับ แต่ก็ต้องถอยออกมาไม่งั้นคนคงเห็นแน่ๆว่าผมทำอะไร
แต่!! จังหวะที่ผมถอยออกมา พี่เค้าเขยิบตามผมมาครับ เอาล่ะสิ
ผมยิ่งได้ใจ คราวนี้ยืนเบียดไปโดยที่พี่เค้าก็เต็มใจ ทำให้ผมย่ามใจ
เลยเอากระเป๋าบังแล้วก็ใช้มืออีกมือเริ่มลูบไล้ไปสะโพก
แต่ก็ไม่ได้ถึงขนาดบีบเค้นนะฮะ ได้แค่ลูบเฉยๆ จนในที่สุด คนเริ่มหมดรถ
ผมก็ค่อยๆถอยออกมา แล้วก็รอที่จะเห็นหน้าพี่สาวออฟฟิศคนนี้
แต่ก็ไม่มีโอกาสเพราะพี่เค้าลงป้ายนี้เหมือนกัน
หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ใส่ใจกับเหตุการณ์นี้มากนักเพราะผมมีกิจกรรมเยอะ
ทั้งกีฬาและดุริยางค์ เลยทำให้กลับบ้านดึก ออกจากโรงเรียนก็ร่วมๆสองทุ่ม
เวลาผ่านไปจนกระทั่งม.ปลาย พอโตขึ้นรู้อะไรมากขึ้น ทำให้ผมย่ามใจมากขึ้น
ก็ลวนลามไปเยอะเหมือนกัน จนกระทั่งมาเจอกับตัวเอง
วันนั้นก็กลับบ้านปกติแต่ที่ไม่ปกติคือมีผู้ชายมายืนข้างหลังผม
แต่มันไม่ยืนเฉยๆสิครับ มันทำเหมือนที่ผมเคยทำเป๊ะๆ
ทั้งเบียด ทั้งลูบ แต่ที่เยอะกว่าคือมาไซร้คอนี่ล่ะ เท่านั้นล่ะครับ
ผมหันหน้าไปแล้วถีบแบบเต็มแรง กระทืบซ้ำอีก 2-3 ที
ไม่ได้ด่านะ พูดไม่ออก ไม่คิดว่าจะเจอแบบนี้ กำลังช็อคด้วย
พอกลับมาบ้านก็มานั่งคิดว่าแล้วที่ผ่านๆมา ที่เราทำไปเค้ารู้สึกแบบเราหรือเปล่า ?
ตั้งแต่นั้นมา ทำให้ผมเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ผมไม่แม้แต่โดนตัวเพื่อนผู้หญิง
เต็มที่ก็สะกิดแค่นั้น แถมรักษาระยะห่างด้วย
ตอนขึ้นรถเมล์ มันแน่นอนอยู่แล้ว ผมเลี่ยงไม่ได้
แต่ผมเลือกที่จะทำได้ ผมก็พยายามฝืนเต็มที่เลย ถ้าเค้ามาเบียดผม
ผมก็เอาหนังสือมาบังให้และก็พยายามที่จะไม่โดนตัวเค้า
ที่เล่าเนี่ย ไม่ใช่เพราะอะไรหรอกนะฮะ
อยากให้ทุกคนได้ข้อคิดว่า เราสามารถเอาชนะใจตัวเองได้ทุกคน
มันยาก แต่ถ้าคุณทำได้ คุณจะภูมิใจกับตัวเองมากๆ
และนี่คือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมคิดถึงจิตใจของคนอื่นมากขึ้น
จนทุกวันนี้ ผมโดนด่าแทบทุกครั้งว่าผมโง่ที่ยอมคนอื่น
บางครั้งเราเสียเปรียบนิดหน่อย แต่คนได้ประโยชน์หลายคน ผมก็โอเคนะ
แต่ถ้าเป็นอัตราส่วน1:1 แบบนี้ผมไม่ให้นะฮะ 
มานั่งย้อนนึกไปผมก็ละอายตัวเองนะ
คงไม่มีเจ้าทุกข์ของผมได้อ่านมู้นี้หรอก แต่ผมก็อยากจะขอโทษทุกๆคนครับ